اندی وارهول چهره شاخص و تاثیرگذار هنر پاپ در میان هنرمندان معاصر و بسیار محبوب در میان مجموعه‌داران، در سال 1928 در پترزبورگ متولد شد.
به گزارش ایسنا، کارل دییل، نقاش و منتقد نیویورکی که پیش از مرگ این هنرمند آمریکایی، فوریه سال 1987، با او کار می‌کرده، گفته است: "بالاخره هرکسی به مراتبی از او تاثیر می‌پذیرد، زیرا خلاقیت او بی‌حد و حصر بود و محدودیتی نمی‌شناخت".
چهار دهه پس از مبهوت‌کردن دنیای هنرهای زیبا با نقد طنزآمیزش از جامعه مصرف‌کننده، همچنان کارهایش خواهان بسیاری دارد.
رییس حراجی‌های آثار هنرهای معاصر کریستی نیز درباره این هنرمند آمریکایی گفته است: "بازار کارهای وارهول طی چند سال اخیر به‌صورت تصاعدی رشد کرده به‌طوری‌که در هر فصل سطح قیمت کارهایش بالاتر می‌رود".
وارهول که کارش را به‌عنوان تصویرگر تجاری شروع کرد، به سرعت قدرت تصویر را درک کرده و در همان مراحل اولیه، شروع به پروراندن سبک خود کرد.
وارهول به آزمایش و کارکردن با تکنیک‌های مختلف و استفاده از موادی مانند عکس و فیلم که به‌طور معمول با نقاشی و هنر ارتباط کمتری دارند، علاقه زیادی داشت.
مدیر مسوول موزه هنرهای آمریکایی ویتسنیا، در این‌باره چنین گفته است: "بزرگترین یادگار او این بود که وی علاقه بسیاری به کنکاش در حیطه‌های جدید در عرصه‌ی تولید هنر داشت. در واقع او وادی صفحه ابریشمی عکاسی را با هنر نقاشی دوباره به هم پیوند داد که این عمل او روند هنر نقاشی و طرز تفکر ما درباره آن را تغییر داد".
تصویرهای او مانند "صندلی الکتریکی" به ذهن هر بیننده‌ای خوبی‌ها و بدی‌های ایالات متحده آمریکا، فرهنگ آمریکا، مصرف‌گرایی آمریکایی و سیاست آن‌را متبادر می‌سازد.
وارهول در دهه 1980 به سینما و تلویزیون نیز روی آورد و قصد داشت که طرح‌های ذهنی خود را از طریق این رسانه‌ها هم به‌نمایش بگذارد.
او خود گفته است که هیچ وقت مطالعه نمی‌کند، تنها تصاویر را نگاه می‌کند و از نقاشی هم متنفر است.
هم اکنون بزرگترین موزه دنیا که به یک هنرمند اختصاص دارد در پیتزبورگ پنسلوانیا موزه اندی وارهول است.
موزه خانوادگی وی در 400 کیلومتری شرق براتیسلاوا در سال 1991 از سوی برادرش جان و مایکل بایکو، معلم هنر محلی، راه‌اندازی شد.
این موزه نزدیک زادگاه والدین مهاجر وارهول گشایش یافته و به شکل غرورآمیزی تصویرهای چاپی وارهول را در کنار آثاری از مادرش جولیا، برادرش جیمز و برادرزاده‌اش پل، همچنین وسایل انتخابی هم‌چون عینک آفتابی این هنرمند به نمایش گذارده شده است.
یکی از مسئولان هنری براتیسلاوا درباره این موزه گفت:" اگر مردم می‌خواهند وارهول حقیقی را بشناسند، باید به مدیز لابورچ بیایند؛ اگرچه بدن وارهول در آمریکا است، روحش در اینجا زندگی می‌کند. چیزهایی که در موزه و شهر ما به نمایش گذارده شده در هیچ جای دیگر وجود ندارد".
در حالی که سفر به این منطقه بسیار مشکل است، این موزه کوچک سالانه 10 هزار بازدید کننده را به سوی خود جلب می‌کند.
